Δέκα εντολές για τους γονείς παιδιών-αθλητών

1. Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας γνωρίζει ότι: είτε κερδίσει είτε χάσει, φοβισμένα ή ηρωικά, εσείς το αγαπάτε, εκτιμάτε τις προσπάθειές του, και δεν απογοητεύεστε απ’ αυτό. Αυτό θα του επιτρέψει να κάνει το καλύτερό τους, χωρίς το φόβο της αποτυχίας. Να είστε το πρόσωπο στη ζωή του, στο οποίο μπορεί να αναζητήσει θετική ενίσχυση.

2. Προσπαθήστε να είστε απόλυτα τίμιοι, όσον αφορά την πραγματική αθλητική του ικανότητα, την ανταγωνιστική του συμπεριφορά και το αγωνιστικό του πνεύμα.

3. Να είναι εξυπηρετικοί, αλλά μην του δίνετε αθλητικές οδηγίες στο δρόμο προς το γυμναστήριο, ή στο δρόμο της επιστροφής, είτε στο πρωινό, και ούτω καθεξής. Είναι δύσκολο να μην το κάνετε, αλλά είναι πολύ πιο σκληρό για το παιδί να πλημμυρίζεται με συμβουλές, συνομιλίες, και συχνά κριτικές οδηγίες.

4. Διδάξτε του να απολαμβάνει τη συγκίνηση του αγώνα, να είναι εκεί προσπαθώντας να εργάζεται για να βελτιώσει τις ικανότητες και τη συμπεριφορά του. Βοηθήστε το να αναπτύξει το αίσθημα του συναγωνισμού για σκληρή προσπάθεια και διασκέδαση.

5. Προσπαθήστε να μην του θυμίζετε συνέχεια την δική σας αθλητική ζωή όταν ήσασταν αθλητές, κατά τρόπο που να του δημιουργεί πίεση. Πως κερδίσατε; Πως χάσατε; Φοβόσασταν, κάνατε πίσω, δεν ήσασταν πάντοτε ηρωικός… Μην το πιέζετε εξαιτίας της υπερηφάνεια σας. Εάν αισθάνεται άνετα μαζί σας, κερδίζοντας ή χάνοντας, τότε βρίσκεται στο δρόμο για τη μεγάλη επιτυχία και χαρά.

6. Μην ανταγωνίζεστε τον προπονητή. Μην υποτιμάτε τις προσπάθειες του προπονητή και μην τον επικρίνετε μπροστά στο παιδί σας.

7. Μην συγκρίνετε την ικανότητα, το θάρρος, ή την συμπεριφορά του παιδιού σας με αυτήν άλλων μελών της ομάδας, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ όχι όταν ακούει.

8. Γνωρίστε τον προπονητή, ώστε να μπορείτε να είστε σίγουροι ότι η φιλοσοφία, η στάση, η ηθική και οι γνώσεις του, είναι τέτοιες που θα αξίζει να έχει το παιδί σας υπό την καθοδήγησή του.

9. Να θυμάστε πάντα ότι τα παιδιά έχουν την τάση να υπερβάλλουν, τόσο όταν επαινούν όσο και όταν επικρίνουν. Ελέγξτε την αντίδραση σας και ερευνήστε πριν αντιδράσετε.

10. Μιλήστε του για το κουράγιο, πρέπει να καταλάβει ότι είναι σχετικό. Μερικοί από μας μπορεί να σκαρφαλώνουν βουνά και να φοβούνται να αγωνιστούν. Μερικοί από εμάς αγωνίζονται άφοβα, αλλά το βάζουν στα πόδια μόλις δουν μέλισσα. Ο καθένας φοβάται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Εξηγήστε του ότι θάρρος δεν είναι η απουσία του φόβου, αλλά ένα μέσο για να κάνει κάτι, παρά τον φόβο ή την όποια δυσφορία.

Η δουλειά του γονέα ενός παιδιού-αθλητή είναι πολύ δύσκολη και χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να την κάνεις καλά. Η όλη προσπάθεια όμως αξίζει, όταν θ’ ακούσεις το παιδί σου να λέει, "Οι γονείς μου με βοήθησαν να πετύχω. Ήμουν πραγματικά τυχερός σε αυτό. "

Ένα γράμμα του παιδιού στους γονείς

Αγαπητή μαμά και μπαμπά

Ελπίζω να μην θυμώσετε μαζί μου, που σας γράφω αυτό το γράμμα, αλλά πάντα μου λέγατε να μην κρατάω τίποτε μέσα μου, ενώ θα όφειλα να το εξωτερικεύω. Έτσι λοιπόν συνεχίζουμε…

Θυμάστε κάποια μέρα που η ομάδα μου έπαιζε και οι δυο σας καθόσασταν και παρακολουθούσατε; Εντάξει ελπίζω να μην θυμώσατε μαζί μου, αλλά με φέρατε σε αμηχανία.

Θυμάστε όταν έφυγα με την μπάλα μπροστά, προσπαθώντας να βάλω γκολ και έπεσα; Σας άκουσα που φωνάζατε στον αμυντικό, γιατί μπήκε στον δρόμο μου και μου έκανε φάουλ. Δεν ήταν λάθος του. Αυτό έπρεπε να κάνει. Μετά θυμάστε, που μου φωνάζατε να τελειώνω και να καλύψω τον αντίπαλο της Σοφίας; Λοιπόν ο προπονητής μου είπε να καλύψω κάποιον άλλο και δεν θα το έκανα αυτό αν σας άκουγα. Ενώ όμως προσπαθούσα ν’ αποφασίσω, οι αντίπαλοι σκόραραν. Μετά μου σκούζατε ότι ήμουν σε λάθος θέση. Δεν θα έπρεπε να είχατε επιτεθεί στον προπονητή γιατί με έβγαλε από τον αγώνα. Είναι πολύ καλός προπονητής και υπέροχος άνθρωπος και ξέρει τι κάνει.

Εξάλλου δαπανά πολλές ώρες για να βοηθά εμάς τα παιδιά, γιατί πέρα απ’ όλα τα άλλα αγαπάει πολύ τον αθλητισμό.

Μετά, κανείς από τους δυο σας δεν μου μιλούσε, σ’ όλο το δρόμο για το σπίτι. Υποθέτω δεν αισθανόσασταν καλά γιατί δεν έβαλα γκολ. Προσπάθησα πάρα πολύ σκληρά, αλλά υποθέτω δεν είμαι και κανένας σούπερ σταρ. Όμως αγαπώ το handball, αγαπώ το παιγνίδι και νιώθω μεγάλη χαρά να βρίσκομαι με άλλα παιδιά και να μαθαίνω να συναγωνίζομαι. Είναι ένα καλό άθλημα, αλλά πώς να μάθω, αν εσείς δεν μου δώσετε το καλό παράδειγμα; Και τέλος πάντων, νόμιζα ότι έπαιζα handball για τη χαρά, για τη διασκέδαση, για να περνάω το χρόνο μου όμορφα και δημιουργικά και να μάθω καλά το ευ αγωνίζεσθαι και τη σημασία του αθλητισμού. Δεν ήξερα ότι, θα επρόκειτο να εκνευριστείτε, επειδή δεν μπορούσα να γίνω σταρ.

Με αγάπη

Η χαντμπωλίστρια σας…

Όλοι και όλες θυμόμαστε ένα δάσκαλο ή δασκάλα

Όλοι μας θυμόμαστε δάσκαλο ή δασκάλα που να μας έχει εμπνεύσει. Μέρες διαλόγου που είναι, διαλέγω να σας μιλήσω για το δικό μου. Τον θυμάμαι καλά! Η μήπως τον ονειρεύομαι;

Είναι αυτός / αυτή που: 

·    Ζει μέσα στην κοινωνία και δρα στο πεδίο των αντιθέσεων και των συγκρούσεων, στρατευμένος στην υπόθεση της παιδείας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας.

·     Προωθεί την ανοιχτή εκπαίδευση, την ανοιχτή μάθηση και την ανοιχτή σκέψη.

·     Αντέχει και προωθεί τη γνωστική ανεξαρτησία των μαθητών/τριών.

·     Δεν παρασύρεται από το ναρκισσισμό των γνώσεων που έχει.

·    Αξιοποιεί την εξουσία της θέσης του για να διευρύνει τα όρια της δημοκρατίας. Δεν αστυνομεύει και δεν επιτηρεί την εκπαιδευτική διαδικασία. Αναζητάει τις προϋποθέσεις για αυθεντική συμμετοχή.

·    Έχει «έμμονες ιδέες» και πάθος για το βιβλίο και τη γνώση. Είναι αυτό που τον κάνει «μεταδοτικό».

· Σέβεται, αναγνωρίζει και αξιοποιεί τα λάθη. Αποδομεί τα αυτονόητα και τα δεδομένα που συντηρούν και διαιωνίζουν. Ζει και την ώρα που εργάζεται, με επίμονη άσκηση «ασύδοτης εντιμότητας». Απολαμβάνει τους δεσμούς αμοιβαιότητας, αναγνώρισης και σεβασμού προς τους συναδέλφους.

·      Αποφεύγει την ιδιώτευση, την απομόνωση και τον ατομικισμό.

·      Διαπραγματεύεται με τους μαθητές/τριες το νόημα που έχουν τόσο αυτά που γίνονται όσο και αυτά που δε γίνονται.

·     Είναι φορτωμένος με υποχρεώσεις και ευθύνες που αν και αναχαιτίζουν την ανεξαρτησία του, την εμπλουτίζουν.

·   Είναι δρομέας του δρόμου αντοχής του στοχασμού και της κριτικής σκέψης. Δεν περιορίζεται τυπολατρικά στις υποχρεώσεις του. Τις υπερβαίνει για να δημιουργεί.

·     Ανιχνεύει και απολαμβάνει το πλαίσιο της σχετικής του αυτονομίας για να απελευθερώνει και να εμπλουτίζει την παιδαγωγική συνάντηση.

·      Ασκεί πολιτική παιδαγωγική.

·      Παθιάζεται με :την παιδαγωγική του τακτ, του σεβασμού και της αναγνώρισης του άλλου.

·      Την παιδαγωγική της κοινωνικής δικαιοσύνης, της μέριμνας, της έγνοιας, της φροντίδας.

·  Την παιδαγωγική της θετικής διάκρισης υπέρ αυτών που έχουν περισσότερη ανάγκη. Την παιδαγωγική της αισιόδοξης πρότασης για τη ζωή.

 Το να είσαι δάσκαλος/δασκάλα-ενεργό κριτικό πολιτικό υποκείμενο σημαίνει από τη μια πως υπόκεισαι στο δίκτυο δώρων, ανταλλαγών και υποχρεώσεων που συγκροτούν τις κοινωνικές και παιδαγωγικές σχέσεις και από την άλλη να δρας στο πεδίο των αντιφάσεων, των συγκρούσεων και των αντιθέσεων με τρόπο που να συντελείς στη αξιοποίησή τους και το μετασχηματισμό τους σε πράξη αλλαγής.

Δεν ξέρω αν με όλα αυτά έχω δημιουργήσει την αίσθηση υπερβολικού φορτίου ευθυνών. Προχτές συνάντησα σε ένα μπαρ έναν άγνωστο κύριο. Αφού ανταλλάξαμε αμοιβαίες συστάσεις και ξεκινήσαμε τη συζήτηση, ανάμεσα στα άλλα, μου λέει «αν ήμουν δάσκαλος δε θα με έπιανε ο ύπνος τα βράδια»!

Ας το άκουγαν αυτό όσοι και όσες συμμετέχουν στο «διάλογο» για την παιδεία. Δεν είναι ζητήματα προτεραιότητας οι «αιώνιοι» φοιτητές, τα συγγράμματα, η αξιολόγηση και οι εξετάσεις. Είναι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες που έχουμε σήμερα στο σχολείο…

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΥΡΟΓΙΩΡΓΟΥ – Ομότιμοy Καθηγητή Πανεπιστημίου Ιωαννίνων