Ένα γράμμα του παιδιού στους γονείς

Αγαπητή μαμά και μπαμπά

Ελπίζω να μην θυμώσετε μαζί μου, που σας γράφω αυτό το γράμμα, αλλά πάντα μου λέγατε να μην κρατάω τίποτε μέσα μου, ενώ θα όφειλα να το εξωτερικεύω. Έτσι λοιπόν συνεχίζουμε…

Θυμάστε κάποια μέρα που η ομάδα μου έπαιζε και οι δυο σας καθόσασταν και παρακολουθούσατε; Εντάξει ελπίζω να μην θυμώσατε μαζί μου, αλλά με φέρατε σε αμηχανία.

Θυμάστε όταν έφυγα με την μπάλα μπροστά, προσπαθώντας να βάλω γκολ και έπεσα; Σας άκουσα που φωνάζατε στον αμυντικό, γιατί μπήκε στον δρόμο μου και μου έκανε φάουλ. Δεν ήταν λάθος του. Αυτό έπρεπε να κάνει. Μετά θυμάστε, που μου φωνάζατε να τελειώνω και να καλύψω τον αντίπαλο της Σοφίας; Λοιπόν ο προπονητής μου είπε να καλύψω κάποιον άλλο και δεν θα το έκανα αυτό αν σας άκουγα. Ενώ όμως προσπαθούσα ν’ αποφασίσω, οι αντίπαλοι σκόραραν. Μετά μου σκούζατε ότι ήμουν σε λάθος θέση. Δεν θα έπρεπε να είχατε επιτεθεί στον προπονητή γιατί με έβγαλε από τον αγώνα. Είναι πολύ καλός προπονητής και υπέροχος άνθρωπος και ξέρει τι κάνει.

Εξάλλου δαπανά πολλές ώρες για να βοηθά εμάς τα παιδιά, γιατί πέρα απ’ όλα τα άλλα αγαπάει πολύ τον αθλητισμό.

Μετά, κανείς από τους δυο σας δεν μου μιλούσε, σ’ όλο το δρόμο για το σπίτι. Υποθέτω δεν αισθανόσασταν καλά γιατί δεν έβαλα γκολ. Προσπάθησα πάρα πολύ σκληρά, αλλά υποθέτω δεν είμαι και κανένας σούπερ σταρ. Όμως αγαπώ το handball, αγαπώ το παιγνίδι και νιώθω μεγάλη χαρά να βρίσκομαι με άλλα παιδιά και να μαθαίνω να συναγωνίζομαι. Είναι ένα καλό άθλημα, αλλά πώς να μάθω, αν εσείς δεν μου δώσετε το καλό παράδειγμα; Και τέλος πάντων, νόμιζα ότι έπαιζα handball για τη χαρά, για τη διασκέδαση, για να περνάω το χρόνο μου όμορφα και δημιουργικά και να μάθω καλά το ευ αγωνίζεσθαι και τη σημασία του αθλητισμού. Δεν ήξερα ότι, θα επρόκειτο να εκνευριστείτε, επειδή δεν μπορούσα να γίνω σταρ.

Με αγάπη

Η χαντμπωλίστρια σας…